تنبلی چشم یا آمبلیوپی زمانی اطلاق می شود که چشم ها از همه نظر سالم باشند ولی در یک چشم ( یا بندرت در دو چشم ) دید، کامل نباشد .

بدین معنی که در معاینات انجام شده چشم از نظر آناتومیک سالم است ، قرنیه شفاف است ،‌

شبکیه و عصب چشم و مسیرهای بینایی اطراف مغز هیچ گونه بیماری ندارد ولی دید بیمار کاهش دارد و با عینک اصلاح نمی شود .

تنبلی چشم یا آمبلیوپی وقتی ایجاد می شود که بیمار در ابتدای دوران کودکی از به کارگیری یک چشم یا هر دو چشم محروم باشد

و تصویر واضحی بر روی شبکیه تشکیل نشود .

مثلا چشم به هر علتی بسته بماند ، کدورت داشته باشد و یا دچار انحراف باشد .

این محرومیت باعث تنبلی می شود و حتی اگر در زمان دیگری و وقتی سن کودک بالاتر رفت ،

این مانع دید و محرومیت برطرف شود ، به علت ایجاد تنبلی ،

دید برگشت نخواهد کرد و نیاز به اقدامات درمانی برای تنبلی که در قسمت های بعد توضیح داده خواهد شد ، دارد.

قبلا تصور می شد در تنبلی ، ضایعه عضوی و آناتومیک در سیستم بینایی وجود دارد ولی مشخص شده است

که در اثر عدم کاربرد چشم و ایجاد تنبلی ، سلول های بینایی قشر مغز ، تکامل پیدا نمی کنند .